Dooms Vic

Een litho waarvan er 380 werden geperst. Stil leven - litho - rechtsonder gesigneerd - artist proof  Ingekaderd door... Info over de auteur: zie onder Zoals Albijn van den Abeele was Victor Dooms (1912-1994) een van de weinige autochtone kunstenaars in Sint-Martens-Latem. Bij zijn geboorte in 1912 stond het dorp reeds op de artistieke landkaart van België. De eerste (symbolistische) groep en de tweede (impressionistische) groep waren toen reeds grotendeels uit het dorp verdwenen. Met Maurice Sys was in het interbellum regelmatig een oude ingezetene van Latem te gast bij de familie Dooms. De jonge Vic Dooms vergezelde hem meermaals op zijn schilderstochten. Tussen 1932 en 1939 volgde hij lessen aan de Portaelsschool te Vilvoorde, maar vestigde zich net voor de oorlog opnieuw in Sint-Martens-Latem. Vic Dooms hield zich op in de luwte van de kunstscène. Van op afstand bekeek hij het gebeuren, maar nam er zelf niet actief deel aan. Dooms exposeerde niet zo vaak. Slechts enkele keren wist men hem voor individuele tentoonstellingen te vatten. Slechts in 1993, een jaar voor zijn dood, organiseerde cultuurcentrum het Toreken te Gent een groots opgezette retrospectieve. Hoewel Dooms ook landschappen, havengezichten, marines, bloemen en portretten schilderde, genieten vooral zijn stillevens bekendheid. Zoals zijn Gentse evenknie Maurice Dupuis verkoos hij de intimiteit van het eigen huisgezin. Zijn stillevens zijn contemplatief. Het gedempte, tonalistische koloriet ondersteunde de doordachte, rustige compositie. Het contemplatieve karakter en de lyrische uitstraling vormden na de Tweede Wereldoorlog een eenzaam baken in de grillige sprongen van de hedendaagse kunst. Dooms liet liever zijn kunst spreken. bron:http://www.oscardevos.be/ned/kunstenaars/kunstenaars/volgelingen/vd/pop.htm Vic woonde in de Koperstraat in Sint Martens Latem.  Hij was een bescheiden ambtenaar, gehuwd en kreeg drie dochters.  In zijn werken komen vaak blauwe accenten terug.  Zo leende hij van mijn schoondochters grootouders een blauw kannetje en blauwe vliegenvanger om op zijn stillevens te schilderen.  Volgens hen was hij een erg minzaam man die meer succes verdiende dan wat hij kreeg. Vic Dooms aan het werk
Veilingshuis De Vuyst Lokeren Stilleven met bloemen (De Vuyst Lokeren)  Marine Stil leven met kersen Stil leven  marine
____________________________________________________________________________________ bron:http://www.literair.gent.be/html/lexicondetail.asp?ID=5&AID=597&l=D Van Mechelen, Johan (Mechelen, 27.12.1925 - Gent, 01.12.2007) Pseudoniem van Johan de Wit, dichter, essayist, kunstcriticus en uitgever. Beroepshalve was hij zijn ganse leven werkzaam bij dezelfde bank op de Kouter, waar hij het tot directeur bracht. Met uitzondering van zijn rol in de Vereniging van Katholieke Oost-Vlaamse Schrijvers (waarvan  hij van 1950 tot 1952 secretaris was en waarvoor hij talloze malen optrad als gastspreker) liet hij zich minder in met het publieke literaire leven. Ook zijn deelname aan literaire tijdschriften was beperkt, behalve dan voor Nieuwe stemmen waarvan redacteur hij was van 1949 tot 1956. Als dichter was hij de rusteloze homo viator (aldus Rudolf van de Perre), de zoekende geest die hoopt zijn bestemming te vinden. Thema’s in zijn (vormelijk en inhoudelijk klassieke) poëzie waren de hoop die hij stelde op God, zijn verlangen naar de geborgenheid in het gezin, zijn volksnationale inspiratie en het onrecht in deze materialistische maatschappij, de tweespalt tussen vreugde en verdriet, droom en werkelijkheid. Tot zijn 15-tal poëziebundels behoren o.m. De ring (1956), De glazen wand (1964) en Silhouetten(1967). Dit laatste wordt algemeen als zijn beste bundel beschouwd; hij kreeg er de Arthur Merghelynckprijs van de toenmalige Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde voor. Als essayist schreef hij o.m. Het woord in de poëzie (1956) en Paul de Ryck (1977) én organiseerde hij, in het kader van zijn beroep, meerdere tentoonstellingen waarvoor hij ook catalogi schreef, zoVlaamse begijnhoven : in schemelheyt der maeghtlykheydt (1983) en Filip de Pillecyn, 1891-1962(1987). Als hoofdredacteur en uitgever publiceerde hij in de reeks De Hoorn van 1953 tot 1959 twintig poëziebundels, een tweetal esssays en vier bloemlezingen. In 1947 was hij medestichter en voorzitter van het Erasmusgenootschap, een soort volkshogeschool, algemeen-Nederlands gericht. In 1949 en 1960 was dit genootschap betrokken bij de organisatie van de Nederlandse Congressen die toen in Gent doorgingen. J. van Mechelen en Gent Hij studeerde Grieks-Latijnse humaniora aan het Sint-Romboutscollege te Mechelen en volgde lessen in het Centrum voor Productiviteitsstudies en -onderzoek te Gent (de huidige Vlerick School). Eind 1945 vestigde hij zich in Oostakker (Holstraat). In 1947 trok hij naar Mariakerke (Brugsesteenweg), in 1950 naar Gent (Harelbekestraat), in 1963 naar Sint-Amandsberg (Maria Hendrikastraat, thans Oscar Colbrandtstraat) en in 1974 opnieuw naar Mariakerke (Lindestraat, thans Oranjeboomstraat). In verschillende van zijn bundels vindt men gedichten over Gent, o.m. in Doortocht (1952), Van het dagelijkse leven (1954), Variante voor een dagboek (1961) en andere. [Frans Heymans] ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ bron:http://www.kunstzolder.be/nl/node/1360 A.P. - E.A. artist Proof Dit is een afdruk gemaakt voor de kunstenaar vóórdat de oplage gedrukt gaat worden. Vaak worden enkele exemplaren afgedrukt. Als de kunstenaar ze tekent, geeft hij eigenlijk een 'goed voor druk'. De A.P.'s worden nadien meestal in de handel gebracht. Verzamelaars hebben vaak extra interesse voor deze werken, omdat de kunstenaar ze met extra aandacht heeft bekeken. Toch is de meerwaarde hiervan zeer relatief. Vaak worden de E.A.'s ook genummerd in bijvoorbeeld een oplage van 5. A.P. betekent hetzelfde als E.A. (épreuve d'artiste).