Uosikkinen Raija

This 1989 annual plate is one from a series of 24 wall plates designed by Raija Uosikkinen for the traditional finnish manufacturer Arabia of Finland to commemorate the Kalevala legend (zie onder), the national epic of Finland. On the back of each plate part of the story is written and each plate is marked by the Arabia Finland crown logo, the signature of Raija Uosikkinen and the year. The colors on the plate are brown, golden beige, black, white and dark dark blue as in most of the plates the artist has painted. The story behind the plate reads ; "all the girls had met for pleasure and the beauteous maids were dancing in a grove near open country,on a lovely space of heathland and kyllikki was the first amongst them, she the far-famed flower of saari." X1: 191-196 -bron -http://www.dishwareheaven.com/raija-uosikkinen 

Raija Uosikkinen (b. 1923 in Hollola, d. 2004 in Helsinki) studied at the Central School of Art and Design for porcelain painter in 1944 - 1947. She then worked as a decorator and designer for Arabia in 1947 - 1986.

Raija Uosikkinen and Esteri Tomula have had an important role as decorative designers for renewal of Arabia's decorative production in the late 1940's and 1950's. Uosikkinen designed many decoratives for Kaj Franck's industrial manufactured products. Decoratives for B-Model such as Polaris and Linnea were popular, as well as playful Emilia decorations.

Last references for islam Ali copper ornaments from Arabia are designed by Uosikkinen. Arabia began to  to produce a large scale of collector's items in the 1970's and Raija Uosikkinen designed two key  dishware collector sets: Kalevala-year plates since 1976 and Christmas plate series since 1978.

She participated in numerous domestic and foreign exhibitions and was working alongside her work as a teacher as well as free institute Toimela and University of Art and Design.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

de andere 23 werken andere van deze serie

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kalevala From Wikipedia, the free encyclopedia

The Kalevala (IPA: [ˈkɑle̞ʋɑlɑ]) is a 19th-century work of epic poetry compiled by Elias Lönnrot from Finnish and Karelian oral folklore and mythology.[1]

It is regarded as the national epic of Finland and is one of the most significant works of Finnish literature. The Kalevala played an instrumental role in the development of the Finnish national identity, the intensification of Finland's language strife and the growing sense of nationality that ultimately led to Finland's independence from Russia in 1917.[2][3]

The first version of The Kalevala (called The Old Kalevala) was published in 1835. The version most commonly known today was first published in 1849 and consists of 22,795 verses, divided into fifty songs (Finnish: runot).[4] The title can be interpreted as "The land of Kaleva" or "Kalevia".

B S en L D V

Een origneel huwelijksgeschenk uit 1979.  Een tekening (A1 formaat) door twee gerenommeerde Gentse architecten.
Het is een compositie in potlood, zwart, groen en blauw, met tekeningen gemaakt op basis van foto's van een fietstocht die ons naar en rond het meer van Genève leidde.
Het werk is rechtsonder gesigneerd en gedateerd.

Dooms Vic

Een litho waarvan er 380 werden geperst. Stil leven - litho - rechtsonder gesigneerd - artist proof  Ingekaderd door... Info over de auteur: zie onder Zoals Albijn van den Abeele was Victor Dooms (1912-1994) een van de weinige autochtone kunstenaars in Sint-Martens-Latem. Bij zijn geboorte in 1912 stond het dorp reeds op de artistieke landkaart van België. De eerste (symbolistische) groep en de tweede (impressionistische) groep waren toen reeds grotendeels uit het dorp verdwenen. Met Maurice Sys was in het interbellum regelmatig een oude ingezetene van Latem te gast bij de familie Dooms. De jonge Vic Dooms vergezelde hem meermaals op zijn schilderstochten. Tussen 1932 en 1939 volgde hij lessen aan de Portaelsschool te Vilvoorde, maar vestigde zich net voor de oorlog opnieuw in Sint-Martens-Latem. Vic Dooms hield zich op in de luwte van de kunstscène. Van op afstand bekeek hij het gebeuren, maar nam er zelf niet actief deel aan. Dooms exposeerde niet zo vaak. Slechts enkele keren wist men hem voor individuele tentoonstellingen te vatten. Slechts in 1993, een jaar voor zijn dood, organiseerde cultuurcentrum het Toreken te Gent een groots opgezette retrospectieve. Hoewel Dooms ook landschappen, havengezichten, marines, bloemen en portretten schilderde, genieten vooral zijn stillevens bekendheid. Zoals zijn Gentse evenknie Maurice Dupuis verkoos hij de intimiteit van het eigen huisgezin. Zijn stillevens zijn contemplatief. Het gedempte, tonalistische koloriet ondersteunde de doordachte, rustige compositie. Het contemplatieve karakter en de lyrische uitstraling vormden na de Tweede Wereldoorlog een eenzaam baken in de grillige sprongen van de hedendaagse kunst. Dooms liet liever zijn kunst spreken. bron:http://www.oscardevos.be/ned/kunstenaars/kunstenaars/volgelingen/vd/pop.htm Vic woonde in de Koperstraat in Sint Martens Latem.  Hij was een bescheiden ambtenaar, gehuwd en kreeg drie dochters.  In zijn werken komen vaak blauwe accenten terug.  Zo leende hij van mijn schoondochters grootouders een blauw kannetje en blauwe vliegenvanger om op zijn stillevens te schilderen.  Volgens hen was hij een erg minzaam man die meer succes verdiende dan wat hij kreeg. Vic Dooms aan het werk
Veilingshuis De Vuyst Lokeren Stilleven met bloemen (De Vuyst Lokeren)  Marine Stil leven met kersen Stil leven  marine
____________________________________________________________________________________ bron:http://www.literair.gent.be/html/lexicondetail.asp?ID=5&AID=597&l=D Van Mechelen, Johan (Mechelen, 27.12.1925 - Gent, 01.12.2007) Pseudoniem van Johan de Wit, dichter, essayist, kunstcriticus en uitgever. Beroepshalve was hij zijn ganse leven werkzaam bij dezelfde bank op de Kouter, waar hij het tot directeur bracht. Met uitzondering van zijn rol in de Vereniging van Katholieke Oost-Vlaamse Schrijvers (waarvan  hij van 1950 tot 1952 secretaris was en waarvoor hij talloze malen optrad als gastspreker) liet hij zich minder in met het publieke literaire leven. Ook zijn deelname aan literaire tijdschriften was beperkt, behalve dan voor Nieuwe stemmen waarvan redacteur hij was van 1949 tot 1956. Als dichter was hij de rusteloze homo viator (aldus Rudolf van de Perre), de zoekende geest die hoopt zijn bestemming te vinden. Thema’s in zijn (vormelijk en inhoudelijk klassieke) poëzie waren de hoop die hij stelde op God, zijn verlangen naar de geborgenheid in het gezin, zijn volksnationale inspiratie en het onrecht in deze materialistische maatschappij, de tweespalt tussen vreugde en verdriet, droom en werkelijkheid. Tot zijn 15-tal poëziebundels behoren o.m. De ring (1956), De glazen wand (1964) en Silhouetten(1967). Dit laatste wordt algemeen als zijn beste bundel beschouwd; hij kreeg er de Arthur Merghelynckprijs van de toenmalige Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde voor. Als essayist schreef hij o.m. Het woord in de poëzie (1956) en Paul de Ryck (1977) én organiseerde hij, in het kader van zijn beroep, meerdere tentoonstellingen waarvoor hij ook catalogi schreef, zoVlaamse begijnhoven : in schemelheyt der maeghtlykheydt (1983) en Filip de Pillecyn, 1891-1962(1987). Als hoofdredacteur en uitgever publiceerde hij in de reeks De Hoorn van 1953 tot 1959 twintig poëziebundels, een tweetal esssays en vier bloemlezingen. In 1947 was hij medestichter en voorzitter van het Erasmusgenootschap, een soort volkshogeschool, algemeen-Nederlands gericht. In 1949 en 1960 was dit genootschap betrokken bij de organisatie van de Nederlandse Congressen die toen in Gent doorgingen. J. van Mechelen en Gent Hij studeerde Grieks-Latijnse humaniora aan het Sint-Romboutscollege te Mechelen en volgde lessen in het Centrum voor Productiviteitsstudies en -onderzoek te Gent (de huidige Vlerick School). Eind 1945 vestigde hij zich in Oostakker (Holstraat). In 1947 trok hij naar Mariakerke (Brugsesteenweg), in 1950 naar Gent (Harelbekestraat), in 1963 naar Sint-Amandsberg (Maria Hendrikastraat, thans Oscar Colbrandtstraat) en in 1974 opnieuw naar Mariakerke (Lindestraat, thans Oranjeboomstraat). In verschillende van zijn bundels vindt men gedichten over Gent, o.m. in Doortocht (1952), Van het dagelijkse leven (1954), Variante voor een dagboek (1961) en andere. [Frans Heymans] ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ bron:http://www.kunstzolder.be/nl/node/1360 A.P. - E.A. artist Proof Dit is een afdruk gemaakt voor de kunstenaar vóórdat de oplage gedrukt gaat worden. Vaak worden enkele exemplaren afgedrukt. Als de kunstenaar ze tekent, geeft hij eigenlijk een 'goed voor druk'. De A.P.'s worden nadien meestal in de handel gebracht. Verzamelaars hebben vaak extra interesse voor deze werken, omdat de kunstenaar ze met extra aandacht heeft bekeken. Toch is de meerwaarde hiervan zeer relatief. Vaak worden de E.A.'s ook genummerd in bijvoorbeeld een oplage van 5. A.P. betekent hetzelfde als E.A. (épreuve d'artiste).

Wannyn Jonathan

Rombouts, contrabassist van Dez Mona

Een schitterende foto zwart/wit gemaakt door fotograaf/cameraman:
Jonathan Wannyn (Avelgem 1982) uit Edelare (Oudenaarde)
Zijn werk legt de realiteit, in al zijn facetten, vast vaak in sobere zwart/wit contrasten.
Zowel de schoonheid van het gewone, het herkenbare, de humor, de vitaliteit als het ingetogene, de rust als de grauwe werkelijkheid worden scherp waargenomen.

Jonathan gebruikt zijn derde oog dat ziet wat het pure is, de essentie, het zuivere.

Zijn foto's zijn onverbloemde, historische beelden van nu, van het heden. 

Bezoek zijn website: http://www.jonathanwannyn.com/ en ontdek er pareltjes van moderne fotografie.

Hier een aantal werken zowel in zwart/wit als in kleur:

wachtzaal in Polen

bij tante, foto die mij aan het schilderij hieronder doet denken van de grote Nederlandse schilder..

..Vermeer

in Vlaanderen

Jonathan maakt ook graag afbeeldingen van muzikanten en muziekgroepen zoals hier van           les busiciens (met toelating overgenomen)

Hij is tevens een begenadigd cameraman.  Op zijn website is de indrukwekkende lijst van films te zien waaraan hij verdienste heeft.

De Vos V.

Een schilderijtje 20x28cm.  Olie op HDF (Unalith).  Een winterlandschap zonder sneeuw van een klein Vlaams dorp onder een dreigende, donkere, hemel.  Het is gesigneerd rechtsonder.

Mijn vermoeden dat het om een Vlaams werk gaat:
-1 de herkomst van het werk: Zottegem
-2 de knotwilg aan de rand van de beek of vijver.  Knotwilgen zijn een typisch Vlaams verschijnsel.  De Vlaming had in de voorbije eeuwen nood aan brandhout.  Wilgen en meer bijzonder de Schietwilg zijn gemakkelijk te stekken, groeien zeer snel op vochtige plaatsen en verdragen erg goed het snoeien.  Hoewel een boom die kan doorgroeien op termijn meer hout opbrengt dan een boom die geknot wordt werden de wilgen op zo'n 2 meter afgezaagd (een hoogte die gemakkelijk bereikbaar is).  Men heeft snel brand- en aanmaakhout, aan de stammen kan een afsluitingsdraad gezet worden en de bomen onttrekken veel water aan de grond.  Van sommige wilgen worden de tenen geoogst. Daarmee werden manden gevlochten.
-3 de naam van de kunstenaar De Vos.
-4 de kerktoren te midden enkele woningen.

Wilson Charles Edward

Deze artiest wil ik U niet onthouden.  Hij schilderde talloze lieflijke taferelen.  Meestal werkte hij met waterverf.  Kijk op de details hoe schitterend hij de dingen weergeeft mijn enkele penseeltrekken.

1853 - 1941Born in Whitwell, near Sheffield and studied at the Sheffield School of Art and later at Godalming in Surrey. His early works are landscapes produced in S. Yorkshire and the Derbyshire area. He was influenced by Carlton Alfred Smith. Wilson kept clothes for his models to wear and painted by stippling on the colour with very fine brushes. He did not become a full time artist until he was 40 and only married at the age of 72